به گزارش عاشق وب مأموریت دارت (DART) ناسا بعد از گذشت چند هفته از پرتاب، نخستین تصویر از محیط اطراف خویش را ثبت و ارسال کرد.
به گزارش عاشق وب به نقل از ایسنا و به نقل از تی ای، ناسا چندی قبل مأموریت “دارت” را با هدف نجات زمین در مقابل سیارک های خطرناک شروع کرد و طی آن فضاپیمای “دارت” سوار بر موشک فالکون ۹ شرکت اسپیس ایکس از پایگاه فضایی وندنبرگ در کالیفرنیا به فضا پرتاب شد.
حال این مأموریت اولین تصویر خویش را به ثبت رسانده است. در این تصویر چندین ستاره در پس زمینه سیاه فضا و در نزدیکی محل تلاقی صورت های فلکی برساووش، حمل و گاو، قابل مشاهده هستند. این کار یک گام مهم برای این فضاپیما و تیم پشتیبان او به حساب می آید.
در ۱۰ دسامبر، این دوربین تصویر فوق از خوشه ستاره ای مسیه ۳۸ که در فاصله ۴۲۰۰ سال نوری از ما قرار دارد، ثبت نمود. هدف فضاپیمای “دارت” برخورد با سیارک دیمورفوس(Dimorphos) است. این سیارک کمی بزرگتر از هرم بزرگ جیزه بوده و به دور سیارک بزرگ تری به نام دیدیموس(Didymos) در گردش است. این دو سیارک تنها ۱.۲ کیلومتر از یکدیگر فاصله دارند.
انتظار می رود “دارت” اواخر ماه سپتامبر تا اوایل ماه اکتبر سال ۲۰۲۲ به دیمورفوس برخورد کند. در آن زمان این سیارک در نزدیک ترین حالت خود به زمین و در فاصله ی ۱۱ میلیون کیلومتری قرار دارد. لازم به ذکر است که این سیارک ها تهدیدی برای زمین به شمار نمی روند و این مأموریت تنها یک آزمایش است و هم اکنون هیچ سیارکی زمین را تهدید نمی کند.
“دارت” با سرعت ۲۴ هزار کیلومتر بر ساعت به دیمورفوس برخورد خواهد نمود و دهانه ای بر سطح این سیارک بوجود می آورد.
برخورد یک فضاپیما به یک سیارک شاید ساده به نظر برسد، اما به نقل از ناسا برای رسیدن به هدف مورد نظر همه چیز از زاویه برخورد تا سرعت باید به دقت محاسبه و مهندسی شود. اگر سرعت فضاپیما بیش از حد باشد، امکان نابودی سیارک وجود دارد.
DRACO بعنوان تنها ابزار دارت، تصاویری از دیدیموس و سیارک ماهک آن دیمورفوس ثبت خواهد نمود. دیدن سیارکی که به سمت زمین می آید، همیشه یک کابوس بزرگ برای بشر بوده است. از آن جا که تصور می شود برخورد یک سیارک ۶۶ میلیون سال قبل سبب انقراض دایناسورها شده است، ازاین رو چنین رویدادی می تواند تمدن بشری را هم نابود کند. ناسا امیدوار است تا با مأموریت “دارت” از روی دادن چنین اتفاقی جلوگیری نماید.
فضاپیمای “دارت” ناسا در آزمایشگاه فیزیک کاربردی جان هاپکینز در مریلند مونتاژ و آزمایش شد و به نقل از محققان این فضاپیما از درون به بیرون ساخته شده و ابتدا تجهیزات داخلی و سپس خارجی آن ساخته شده است. این برنامه به صورت کلی ۳۳۰ میلیون دلار برای ناسا هزینه داشت که برای کاوشگری که مدار زمین را ترک می کند، مبلغ زیادی نیست.
“دارت” با نیروی خورشیدی کار می کند و علاوه بر ۱۲ پیشرانه کوچک خود به آزمایش پیشرانه یونی “NEXT-C” ناسا می پردازد. این فضاپیما مجهز به یک دوربین به نام دوربین شناسایی دیدیموس و سیارک برای ناوبری نوری(DRACO) است که داده ها را به سیستمی از الگوریتم ها به نام “SMART Nav” ارسال می کند تا بدین وسیله فضاپیما به صورت خودکار هدایت شود. “دارت” در این سفر تنها نیست و یک “تاسواره”(ماهواره کوچک) آنرا همراهی می کند. این ماهواره حدودا اندازه ای مشابه یک جعبه کفش دارد و توسط آژانس فضایی ایتالیا ساخته شده است. این تاسواره که “LICIACube” نام گرفته است، نقش مهمی در مأموریت “دارت” ایفا می کند.
این تاسواره ۱۰ روز مانده به برخورد از “دارت” جدا می شود و وارد مسیر مخصوص خود می شود. این ماهواره کوچک تنها سه دقیقه بعد از برخورد از کنار سیارک دیمورفوس عبور خواهد نمود و با دو دوربین خود تصاویری به زمین می فرستد.
“دارت” آخرین مأموریت این چنینی نخواهد بود و در سال ۲۰۲۴ آژانس فضایی اروپا مامورتی معروف به “هرا”(Hera) انجام خواهد داد. این فضاپیما در سال ۲۰۲۶ به دیدیموس می رسد و دهانه بوجود آمده توسط “دارت” را بعد از حدود چهار سال رصد می کند.
منبع: weblover.ir
