پژوهشگران دریافته اند که اوتیسم در دختران نسبت به پسران در منطقه متفاوتی از مغز ایجاد می شود و تحقیقات حاکی از آنست که ممکنست یک ˮضربه ژنتیکیˮ بزرگتر به وجود بیاید تا یک دختر اوتیستیک شود.
به گزارش عاشق وب به نقل از ایسنا و به نقل از آی ای، از زمان کشف اوتیسم برای نخستین بار در دهه ۱۹۴۰ میلادی، یک پرسش ذهن پژوهشگران این حوزه را مشغول کرده است؛ اینکه چرا این وضعیت در پسران بیشتر از دختران رخ می دهد؟
اکنون یک مطالعه جدید با بررسی مغز افراد مبتلا به اوتیسم، آنچه را که در حقیقت در مغز این افراد رخ می دهد، روشن کرده است.
یک مطالعه جدید به رهبری پژوهشگران دانشگاه “ییل” نشان داد که اوتیسم ممکنست در مناطق مختلفی از مغز در دختران نسبت به پسران ایجاد شود. این تحقیق همین طور نشان داد که دختران ممکنست جهش ژنتیکی بیشتری نسبت به پسران داشته باشند که ممکنست شاخصهای کشف نشده ای وجود داشته باشد که آنها را در مقابل این بیماری محافظت می کند.
دکتر “ابها گوپتا” استادیار متخصص اطفال در دانشکده پزشکی دانشگاه “ییل” و نویسنده اصلی این مطالعه اظهار داشت: ما در مورد چگونگی به وجود آمدن اوتیسم در مغز اطلاعات کمی داریم. مهمست که بتوانیم در نقاطی که ممکنست اختلال در عملکرد وجود داشته باشد، دقیق شویم، برای اینکه این امر موجب می شود ما بیشتر به مکانی که مسئول این اتفاق در مغز است نگاه نماییم. ما باید در این مورد دقیق باشیم.
محققان در این مطالعه از یک فناوری تصویربرداری از مغز به نام “تصویربرداری رزونانس مغناطیسی عملکردی”(fMRI) برای مطالعه مغز افراد اوتیستیک استفاده کردند. آنها دریافتند که در پسران، منطقه خلفی فوقانی گیجگاهی در مغز آنها بعنوان “امضا یا نشانه عصبی” برای اوتیسم شناخته می شود. با این وجود آنها دریافتند که در دختران، “جسم مخطط”(منطقه ای که شناخت، پاداش و حرکات هماهنگ را تعیین می کند) این نقش را بازی می کند.
محققان همین طور کشف کردند که دختران مبتلا به اوتیسم تعداد بیشتری جهش ژنتیکی در منطقه “جسم مخطط” دارند که نشان میدهد آنها برای مبتلاشدن به اوتیسم به تعداد بیشتری جهش ژنتیکی نیاز دارند. این تفاوت ممکنست همان چیزی باشد که توضیح می دهد چرا اوتیسم بیش از دختران بر پسران تأثیر می گذارد.
اکنون پژوهشگران امیدوارند که درک این تفاوت ها منجر به گزینه های درمانی جدیدی برای این بیماری شود.
“گوپتا” اظهار داشت: امید و چشم انداز این مطالعه این است که به صورتی یتوانیم این اثرات محافظتی را مدیریت نماییم تا بهتر درک نماییم که چه عواملی موجب مقاومت بیشتر در مقابل اوتیسم و ایجاد اهرم فشار می شود که به صورتی به اهداف بالقوه درمانی تبدیل شوند.
این مطالعه در مجله Brain انتشار یافته است.
