عاشق وب: پژوهشگران دانشگاه نیومکزیکو(University of New Mexico) آمریکا در مطالعه اخیرشان دریافتند که زمین و ماه دارای ترکیبات اکسیژن مجزا هستند و زمین و ماه از نظر اکسیژن یکسان نیستند.
به گزارش عاشق وب به نقل از ایسنا و به نقل از فیز، یافته های این مطالعه درباره یکسان نبودن ترکیبات ایزوتوپ اکسیژن زمین و ماه ممکنست درک فعلی دانشمندان از شکل گیری ماه را تغییر دهد.
تحقیقات قبلی موجب شد دانشمندان “فرضیه برخورد بزرگ”(Giant Impact Hypothesis) را مطرح کنند. فرضیه برخورد بزرگ فرضیه ای است که چگونگی تشکیل شدن ماه را توضیح می دهد.
این فرضیه بیان می کند که بعد از سرد شدن منظومه خورشیدی، در دوران بمباران سنگین، زمین هیچ قمری نداشت. اما در مدار زمین سیاره ای در ابعاد مریخ وجود داشت که در یکی از نقاط لاگرانژی زمین قرار داشت. بعد از چند میلیون سال، این سیاره که امروزه به آن “تیا” می گویند از وضعیت پایدار خود خارج شد و با زمین برخورد کرد. در نتیجه قسمتی از زمین به صورت گوی مذابی از آن جدا شد و بعد از انجماد و گذراندن مراحلی، ماه امروزی را تشکیل داد.
همچنین دانشمندان گفتند زمین و ماه از نظر ژئوشیمیایی شبیه به هم هستند. نمونه های گردآوری شده از ماه از ماموریت های آپولو ترکیب تقریباً یکسان در ایزوتوپ های اکسیژن ماه و زمین را نشان می دادند.
اگرچه فرضیه برخورد بزرگ به خوبی می تواند خیلی از شباهت های ژئوشیمیایی موجود بین زمین و ماه را توضیح دهد، اما شباهت شدید ایزوتوپ های اکسیژن با این سناریو دشوار است: یا این دو جسم از نظر ترکیب با یکدیگر در ایزوتوپ های اکسیژن یکسان بودند که بعید به نظر می آید، یا ایزوتوپ های اکسیژن آنها در اثر ضربه کاملاً مخلوط شدند که مدلسازی شبیه سازی آنها دشوار بوده است.
اریک کانو(Erick Cano) محقق این مطالعه اظهار داشت: یافته های ما نشان میدهد که ساختار درونی ماه کمترین اختلاط را تجربه کرده است و بیشترین برخورد را تیا تجربه کرده است.
سیاره تیا(Theia planet)، یک سیاره فرضی در منظومه شمسی اولیه است، که حدود ۴٫۵ میلیارد سال پیش با زمین برخورد کرده است.
داده ها حاکی از آنست که ترکیبات ایزوتوپ اکسیژن مجزا تیا و زمین بواسطه تأثیر تشکیل ماه کاملاً یکسان نبوده و شواهد کمی وجود دارد که نشان میدهد تیا می تواند از خورشید دورتر از زمین باشد. به همین دلیل دانشمندان این مطالعه، اندازه گیری های بسیار دقیق از ترکیب ایزوتوپی اکسیژن را بر روی طیف وسیعی از نمونه های به دست آمده از ماه انجام دادند.
نمونه ها شامل بازالت، آنورتوزیت های کوهستانی، نوریت ها و شیشه آتشفشانی بودند. آنها دریافتند که ترکیب ایزوتوپی اکسیژن بسته به نوع سنگ آزمایش شده متفاوت می باشد. این ممکنست به سبب میزان اختلاط بین ماه مذاب و جو بخار در اثر برخورد باشد. ایزوتوپ های اکسیژن به دست آمده از نمونه های گرفته شده از ساختار درونی ماه با ایزوتوپ های اکسیژن از زمین متفاوت بودند.
دانشمندان گفتند این داده ها حاکی از آنست که ساختار درونی ماه کمترین اختلاط را تجربه کرده است و بیشترین برخورد با سیاره “تیا” اتفاق افتاده است.
یافته های این مطالعه در مجله “Nature Geoscience” منتشر گردید.
منبع: عاشق وب
