Rate this post

شاید شیمی درمانی به زودی با کمک میکروربات هایی به شکل ماهی یا خرچنگ امکان پذیر شود که دارو را مستقیما به محل مورد نظر در بدن می رسانند.
به گزارش عاشق وب به نقل از ایسنا و به نقل از گیزمگ، رساندن مستقیم داروهای شیمی درمانی به تومورهای سرطانی می تواند عوارض جانبی داروها را کم کند. شاید این کار به زودی توسط حیوانات کوچک رباتیک صورت گیرد که با چاپ سه بعدی تولید شده اند. هدایت این میکروربات ها به وسیله آهن ربا صورت می گیرد و میکروربات ها تنها زمانی که با محیط اسیدی اطراف تومور رو به رو می شوند، محموله دارویی خودرا آزاد می کنند.
این میکروربات های جدید که از هیدروژل چاپ سه بعدی تولید شده اند، به شکل حیوانات مختلف مانند ماهی، خرچنگ و پروانه ارائه می شوند و به حفره هایی مجهز هستند که می توانند ذرات دارو را حمل کنند. پژوهشگران “انجمن شیمی آمریکا” (ACS) در این پروژه، تراکم چاپ را در نواحی خاصی مانند لبه چنگال های خرچنگ یا دهان ماهی تنظیم می کنند تا در واکنش به تغییرات سطح اسید، باز یا بسته شوند. میکروبات ها نهایتاً در محلولی حاوی نانوذرات اکسید آهن قرار می گیرند تا آنها را مغناطیسی کند.
نتیجه نهایی این پژوهش، میکروربات هایی بود که با نانوذرات دارویی بارگیری شدند و با بهره گیری از آهن ربا به سمت مکان مورد نظر هدایت شدند. آنها در مکان مورد نظر، به سبب تغییر در سطوح pH، محموله خودرا بطور خودکار آزاد کردند.
پژوهشگران در بررسی های آزمایشگاهی، از آهن ربا برای هدایت یک میکروربات شبیه به ماهی استفاده کردند تا آنرا از رگ های خونی شبیه سازی شده، به خوشه ای از سلول های سرطانی برسانند. پژوهشگران، محلول را در آن ناحیه کمی اسیدی تر کردند. ماهی دهانش را باز کرد و داروها را بیرون ریخت و سلول های سرطانی را از بین برد. شاید در آزمایش های دیگر بتوان میکروربات هایی شبیه به خرچنگ ساخت تا نانوذرات دارو را در چنگال های خود بگیرند، به محل مورد نظر بروند و دارو را رها کنند.

اگر این پژوهش نیز صورت گیرد، به زودی انبوهی از میکروربات ها می توانند شنا کردن، غلت زدن، خزیدن، راه رفتن و چرخیدن در بدن ما را برای دارورسانی مستقیم انجام دهند. نمونه های جدید این میکروربات ها به سبب توانایی آنها در آزادسازی خودکار داروها در مکان های مورد نیاز، بسیار امیدوارکننده به نظر می رسند.
میکروربات ها هنوز کاملا آماده نیستند تا در رگ های انسان شنا کنند. پژوهشگران می گویند که میکروربات ها باید کوچکتر شوند و روشی نیز برای تصویربرداری و ردیابی آنها در بدن ابداع شود.
این پژوهش، در مجله “ACS Nano” به چاپ رسید.