پژوهشگران آمریکایی در بررسی جدید خود نشان داده اند که با استفاده از زباله های پلاستیکی میتوان سوخت مورد نیاز کشتی ها را تأمین کرد.
به گزارش عاشق وب به نقل از ایسنا و به نقل از نیوساینتیست، کشتی هایی که تجهیزات ویژه ای دارند، می توانند به جمع آوری پلاستیک از اقیانوس بپردازند و آنرا به سوختی تبدیل کنند که نه تنها انرژی لازم برای تبدیل شدن را دارد، بلکه سوخت مورد نیاز برای راندن کشتی را هم فراهم می آورد و یک عملیات پاکسازی مستقل را پدید می آورد.
سالانه ۱۲.۷ میلیون تن پلاستیک به اقیانوس ها راه می یابد و در نهایت به ذرات کوچکی تبدیل می شود که می توانند به زنجیره غذایی وارد شوند. فعالیتهایی که هم اکنون برای پاکسازی صورت می گیرند، کشتی هایی را به کار می برند که پلاستیک ها را قبل از بازگشت به بندر، از مسافت هزاران کیلومتر دورتر جمع آوری می کنند تا هنگام بازگشت بتوانند زباله ها را تخلیه کنند و به سوخت گیری مجدد بپردازند. استفاده از این روش، به زمان و سوخت فسیلی زیادی نیاز دارد.
“مایکل تیمکو”(Michael Timko)، پژوهشگر “موسسه پلی تکنیک ووستر”(WPI) آمریکا و همکارانش باور دارند که این پلاستیک ها را میتوان در کشتی که در دریا شناور است، با استفاده از روش “روان گرایی هیدروترمال”(Hydrothermal liquefaction) به سوخت تبدیل کرد.
عقیده آنها این است که میتوان سوخت کافی را از پلاستیک ها به دست آورد تا فرایند تبدیل حفظ شود، نیروی کشتی تامین گردد و حتی میزان اضافی سوخت هم ذخیره شود.
تیمکو اظهار داشت: مدل سازی گروه من نشان داده است که زباله انباشته شده در “زباله دان بزرگ اقیانوس آرام”(GPGP) آن قدر زیاد است که یک کشتی بتواند سالانه ۱۱۵۰۰ تن پلاستیک را به سوخت تبدیل کند.
تیمکو افزود: داده های در ارتباط با تراکم پلاستیک در زباله دان بزرگ اقیانوس آرام، محدود هستند. با این حال، یک کشتی حتی در کمترین تراکم تخمین زده شده می تواند هنگام برداشت پلاستیک، کاملا مستقل باشد و حتی سوخت اضافی کافی برای سفر و در نهایت بازگشت به بندر را تولید نماید.
سوزاندن سوخت به دست آمده، به انتشار کربن منجر خواهد شد اما این انتشار به میزان قابل توجهی کمتر از انتشار در ارتباط با کشتی های سنتی است که پلاستیک ها را جمع آوری می کنند و آنها را برای بازیافت به بندر می برند.
تیمکو افزود: این راهبرد بدون شک بی نقص نیست اما ما باور داریم که می تواند چاره جدیدی را به راهکارهای فنی کنونی اضافه کند.
این پژوهش، در مجله “PNAS” به چاپ رسید.
منبع: عاشق وب
