به گزارش عاشق وب با اجرایی شدن پروژه سامانه ملی موقعیت یابی و زمان سنجی زمینی پایه (LPS) از سال ۸۷، محققان این پروژه با دستیابی به دانش بومی طراحی و ساخت بخش فرستنده و گیرنده های زمینی این سامانه، درصدد نصب آن در ۵ نقطه کشور هستند و به قول آنها ارسال نخستین سیگنال آن منوط به اختصاص بودجه ها است.
به گزارش عاشق وب به نقل از ایسنا، احیا یاوری، مجری پروژه سامانه ملی موقعیت یابی و زمان سنجی زمینی پایه (LPS) امروز در رویداد “ایده شوی دات راینکس؛ عرضه ایده در حوزه ناوبری و موقعیت یابی” که به صورت آنلاین برگزار شد، با اشاره به روند تغییرات در توسعه سیستم های موقعیت یابی، اضافه کرد: رویکرد توسعه در این عرصه فضا پایه است؛ چون که موقعیت یابی فضاپایه از مزیایی چون پوشش وسیع منطقه ای و دقت بالا و کوچک بودن تجهیزات زمینی برخوردار می باشد.
وی با اشاره به اینکه از دهه ۵۰ حدودا همه کشورهای پیشرفته موقعیت یابی زمین پایه را در دستور کار قرار دادند، اظهار نمود: GPS نسل بعدی سیستم های زمین پایه است و در سال های اخیر کشورهای پیشرفته از دو سیستم زمین پایه و فضاپایه برای موقعیت یابی بهره می برند و با توسعه سیستم های فضا پایه، حذف سیستم های زمین پایه عنوان شد.
یاوری تصریح کرد: ولی مطالعات نشان داد GPS صدمه پذیری هایی حتی در کشور آمریکا دارد؛ ازاین رو دنیا به این نتیجه رسید که زمان مناسبی برای حذف فناوری های فضاپایه نرسیده است و با تصویب کنگره آمریکا با ارتقای سیستم ها، باید فناوری های زمین پایه موقعیت یابی به عرضه سرویس خود ادامه دهند.
مجری طرح LPS هزینه بر بودن سیستم های فضاپایه نسبت به سیستم های زمین پایه موقعیت یابی را از محدودیت های توسعه سیستم های فضا پایه نام برد و خاطرنشان کرد: اگر ما بخواهیم سیستم موقعیت یاب برای کشور را در اختیار داشته باشیم، بالغ بر ۱.۵ میلیارد دلار سرمایه گذاری در بخش ناوبری نیاز است، در حالیکه توسعه سیستم های زمین پایه هزینه های به مراتب کمتری را می طلبد.
یاوری، با اشاره به تجربه کشور هند در این حوزه، خاطرنشان کرد: کشور هند برای توسعه سیستم فضاپایه موقعیت یابی برای سرتاسر هند ۴ میلیارد دلار سرمایه گذاری کرد.
این محقق با اشاره به جزئیات و مراحل اجرای پروژه سامانه ملی موقعیت یابی و زمان سنجی زمینی پایه (LPS)، توضیح داد: این پروژه از سال ۱۳۸۷ شروع شد که یکی از دستاوردهای آن تهیه سند راهبرد ملی بود که برای تصویب به دولت ارسال شد. در این پروژه چند گام پیشبینی شد که از آن جمله می توان به “توسعه فناوری های زمین پایه با عنایت به توانمندی های داخل”، “سامانه های مکمل” و “منظومه ناوبری فضا پایه منطقه ای” اشاره نمود.
وی اجرای بخش فناوری های زمین پایه را همچون اقدامات انجام شده در این پروژه دانست و تصریح کرد: با عنایت به مشکلاتی که در زمینه تعاملات با سایر کشورها به وجود آمد، امکان عدم انتقال فناوری “فرستنده های با برد ۲ هزار کیلومتر” به کشور فراهم نشد و این در شرایطی است که بر طبق این پروژه نیازمند ۵ هزار فرستنده در کشور هستیم؛ ازاین رو طراحی و ساخت این فرستنده ها را با مشارکت شرکت های داخلی آغاز کردیم.
یاوری از طراحی و ساخت فرستنده های پرقدرت با توان بالای یک مگاوات توان تشعشعات در کشور اطلاع داد و اظهار داشت: این فرستنده ها هم اکنون آماده شده است.
وی به فرایند توسعه بخش تجهیزات گیرنده این سامانه موقعیت یابی ملی اشاره نمود و افزود: هم اکنون گیرنده های GPS در مدلهای مختلف در بازار وجود دارد و امکان خریداری آن هست، ولی امکان خرید گیرنده های زمین پایه به علت کاربردهای دوگانه وجود ندارد ازاین رو بر روی ساخت این تجهیزات در داخل کشور تمرکز کردیم.
یاوری با اشاره به اینکه گیرنده های زمین پایه سیستم های موقعیت یابی در کشور بومی سازی شده است، افزود: این سامانه هم اکنون به صورت پایلوت اجرایی شده است.
به گفته وی پروژه سامانه ملی موقعیت یابی و زمان سنجی زمینی پایه (LPS) از فاز توسعه فناوری عبور کرده و در فاز نصب تاسیسات است که این فاز هم از سالجاری شروع شده است و در خلال آن ۵ فرستنده در ۵ نقطه از کشور نصب می شود و سرویسهای لازم را عرضه خواهد نمود.
یاوری با اشاره به اینکه بخش زیر ساخت این سامانه همانند خیلی از کشورها تحت نظارت دولت می باشد، خاطرنشان کرد: ولی بخش خصوصی می تواند در بخش عرضه خدمات و توسعه نرم افزارها فعال شود.
به گفته وی، ارسال نخستین سیگنال ملی این طرح نیازمند سرمایه گذاری است.
به گزارش عاشق وب به نقل از ایسنا، سامانه ملی موقعیت یابی و زمان سنجی زمین پایه (LPS) سامانه ای زمین پایه بوده که می تواند کلیه خدمات موقعیت یابی، ناوبری و زمان سنجی کشور را که پیش از این بر پایه (GPSمتعلق به آمریکا) بود، عرضه نماید.
با توجه به عدم کنترل بر روی دقت، کیفیت و کمیت خدمات موقعیت یابی، ناوبری و زمان سنجی و امکان قطع خدمات در مواقع بحرانی از جانب آمریکا، ایجاد یک سیستم بومی با قابلیت اطمینان بالا و جایگزینی سریع، امری “ضروری و فوریت دار” بود. بر همین اساس، پروژه سامانه ملی موقعیت یابی و زمان سنجی زمینی پایه ایران (LPS) بعنوان طرحی ملی در دستور کار قرار گرفته و دانشگاه صنعتی مالک اشتر موفق شد در فاز اول، فرستنده ای با توان یک مگاوات بومی را طراحی و تولید نماید.
عدم وابستگی به سامانه های GPS غیر بومی از اهداف اجرای این طرح است.
تفاوت سامانه های موقعیت یاب داخلی با نمونه های خارجی در این است که فرستنده های GPS بومی در داخل کشور قرار دارند. سامانه موقعیت یاب طراحی شده، “زمین پایه است” و در این نوع سامانه ها به جای آنکه فرستنده ها در فضا باشند، بر روی زمین قرار دارند؛ ازاین رو به آنها سامانه های “زمین پایه” می گویند.
سامانه موقعیت یاب بومی زمین پایه در مقابل اختلالات و شرایط جوی بسیار مقاوم است؛ ازاین رو در هر شرایطی قادر به عرضه سرویسهای مطمئنی هستند.
نمونه خارجی سامانه های GPS دقت بالاتری دارند، ولی صدمه پذیرترند و در مقابل اختلالات قادر به عرضه سرویس نیستند، بگونه ای که در شرایط خاص آب و هوایی و مناطق کوهستانی و شهری امکان دارد نتوان سرویسهای لازم را دریافت کرد.
در این پروژه تمامی فناوری های لازم مانند فرستنده، گیرنده، سامانه های کنترل، سامانه های شبیه سازی و طراحی توسعه داده شده است، محققان این طرح موفق به ساخت فرستنده رادیویی با دو نوع فناوری، سوئیچینگ ۱۵ کیلوواتی و یک مگاواتی، نیم موج با ماژول پایه ۴۰۰ آمپری قابل موازی سازی برای ساخت فرستنده ها تا ۴ مگاوات شدند.
کاربرد این سامانه در حیطه هایی چون مخابرات، نیرو، راه و ترابری و نظامی است. این سامانه ها جزو زیر ساخت هایی است که در امنیت ملی اثر دارد؛ چونکه به مرور همه کشورها به سرویسهای مکان یابی و موقعیت یابی وابسته می شوند؛ ازاین رو هر کشوری به سامانه های موقعیت یابی بومی مجهز می گردد.
