عاشق وب: بعد از آنکه سهمیه بندی بنزین متوقف و مجدداً برای احیای مدیریت توزیع سوخت تصمیم گیری شد، انتخاب فن آوری جدید متناسب با مقتضیات روز که با کمترین هزینه بر اقتصاد ملی، بتوان به نتایج و خروجی های مناسب تری دست یافت، دغدغه ایست که توجه به آن می تواند برای کشور قابل توجه و تأمل باشد.
به گزارش عاشق وب به نقل از ایسنا، مدیریت توزیع دولتی بطور عام و خصوصاً در ایران، موضوعی چالش برانگیز و پرهزینه بوده است و پیچیدگی های آن در کنار انقلاب و رشد صنایع مخابرات و فن آوری اطلاعات در دهه های اخیر، همیشه ذهن متخصصان این حوزه ها را به چگونگی یاری جستن از امکانات بدیع در دسترس، در امتداد بهبود مدیریت فرایندهای توزیع و نمایش سهمیه های عمومی به صورت عادلانه و سهل معطوف ساخته و البته تحولات بدیعی را باز سبب ساز شده است.
در این بین نظام مدیریت سوخت در ایران که در دهه هشتاد شمسی مطرح و در چارچوب یک پروژه بزرگ و ملی اجرایی شد، نمونه ای از این تلاش هاست که در آن با عنایت به مقتضیات آن سال ها و امکاناتی که توسعه ICT در اختیار متولیان امر قرار داده بود، به شکلی که امروزه مورد شناخت عموم مردم است و با عنوان کارت هوشمند سوخت خوانده می شود، سامان یافت.
در این طرح با عنایت به ضعف مفرط سامانه های مخابراتی و ضرورت نمایش به هنگام خدمات به مردم، مجموعه تصمیم گیر به سمت بهره برداری از تراشه های هوشمند در بستر کارت های پلاستیکی رفت که با وجود تحمیل هزینه های گزاف تأمین، صدور و توزیع کارت و هم چنین خدمات جانبی مورد نیاز، این امکان را فراهم می ساخت تا به صورت برون خط و با وجود عدم برقراری اتصال با سامانه مرکزی، نمایش خدمات گرفتار خلل و وقفه نشود؛ تا جایی که این پروژه، یکی از نشانه های توانمندی ملی در اجرای پروژه هایی از این دست بدون یاری جستن از شرکت های بزرگ خارجی شد و غرور ملی را در این زمینه تقویت کرد.
با این وجود، سپس بازه ای که سهمیه بندی متوقف و مجدداً تصمیم بر احیای مدیریت توزیع شد، طبیعتاً انتخاب فن آوری جدید متناسب با مقتضیات روز به شکلی که با کمترین هزینه بر اقتصاد ملی، بتوان به نتایج و خروجی های مناسب تری دست یافت، دغدغه ایست که توجه به آن می تواند برای کشور قابل توجه و تأمل باشد.
در این باره محمدجواد حبیبی – کارشناس – در گفت و گو با ایسنا، پیشنهادی جدید را در این زمینه مطرح کرده تا شاید بتوان با تاکید بر مختصات آن و جلب نظر کارشناسان و تصمیم سازان و تصمیم گیران امر و توسعه این طرح به شکلی بهینه و مفید، نتایج مطلوب تری را در این خصوص کسب نمود.
تغییرات فن آوری روز در سطح کشور
بگفته او اگر بخواهیم به مهمترین تغییرات در حوزه فن آوری در کشور در این روزها و قیاس آن با شرایط دهه ۸۰ اشاره نماییم، باید به توسعه زیرساخت های ارتباطاتی و تقویت آنها اشاره نمود که سبب توسعه بیشتر از پیش شبکه ها و تجهیزات و فن آوری های در رابطه با آن در بین مردم شده است. مبتنی بر این توسعه، میزان بهره برداری از تلفن همراه افزایش شایان توجهی را از خود نشان داده و تا جایی پیش رفته که مبتنی بر آمارها ضرب نفوذ آن در جامعه که در سال ۱۳۸۷ حدود ۴۰ درصد برآورد شده بود، به عدد ۱۱۰ درصد رسیده است و امروزه سیمکارت های اعتباری یا دائمی به کالایی عمومی و همه گیر و قسمتی از سبد مصرف اقشار مختلف مردم کشور تبدیل گشته است.
وی ادامه داد: البته این نکته باز قابل توجه است که در این میان هنوز تلفن های همراه هوشمند با چنین گستردگی مورد استفاده قرار نگرفته اند و ضریب نفوذ اینترنت به مراتب کمتر است. با این وجود بدیهی است که در صورتی که پروژه ای بتواند مبتنی بر تلفن های همراه طراحی و اجرا شود، قابلیت مطرح شدن در سطح ملی و عمومی کشور را دار خواهد بود و می تواند به کاهش سرمایه گذاری های کلان سخت افزاری و نرم افزاری در اجرای نظام سهمیه بندی منجر شود.
نگاهی به راهکار موجود و نقاط ضعف آن
این کارشناس اشاره کرد: در راهکاری که هم اکنون مورد توجه تصمیم گیران امر قرار گرفته و سعی شده با بهره گیری از ظرفیت های موجود و با هزینه بهینه نسبت به آن مبادرت گردد، کارت های بانکی افراد بعنوان کارت مدیریت سهمیه سوخت آنها لحاظ شده که شرح آن در رسانه ها موجود است. در این باره چند اشکال را می توان به این طرح وارد دانست.
بگفته او، ایراد اول این که کارت های بانکی که اطلاعات مشتریان آنها بر روی نوار مغناطیسی روی کارت درج شده است، برای خوانده شدن لزوماً نیاز به وجود کارت خوان نوار مغناطیسی در مبادی توزیع است؛ با عنایت به اینکه کارت های سوخت سابق از نوع هوشمند بوده اند، دستگاه های مستقر امکان خواندن کارت های جدید با نوار مغناطیسی را دارا نیستند و این به مدلول ضرورت سرمایه گذاری وسیع در تجهیز پمپ های بنزین به کارت خوان های جدید است.
حبیبی افزود: ایراد بعدی را باز می توان فعالیت سامانه تنها به صورت برخط و نیازمند حضور شبکه اینترنت یا اینترانت (GPRS) دانست؛ با وجود توسعه این بستر در ایران، امکان ضعف آن در بعضی نقاط دور دست وجود دارد که خود معضلی دیگر شمرده می شود. هم چنین در صورتیکه سرویس دهنده گرفتار مشکل شود تا حل آن مشکل نمایش خدمات متوقف خواهد شد. ایرادات دیگری را باز می توان برای این طرح برشمرد همچون ضعف امنیتی کارت های بانکی موجود، یا عدم توسعه فراگیر کارت های بانکی در بعضی از اقشار مردم که جای خود قابل توجه است.
شرح راهکار پیشنهادی
این کارشناس اشاره کرد: از آنجائیکه می توان فرض کرد هر دارنده خودرو، دارای یک دستگاه تلفن همراه با سطح فن آوری مختلف شامل هوشمند یا غیر آن است، در این طرح، هر فرد مالک خودرو باید در وهله اول شماره تلفن همراه خودرا در سامانه ثبت کند. سپس هرگاه که مالک تصمیم به دریافت سوخت می کند، باید یک کد دستوری مشخص را شماره گیری کرد که می توان از کد جایگاه مورد درخواست باز در آن استفاده شود؛ در نتیجه یک توکن عددی را که به منزله یک کالابرگ برای دریافت میزان سوخت تعیین شده از یک جایگاه مشخص است را در پاسخ خود دریافت کند. مالک می تواند با وارد کردن کد دریافتی در پمپ های بنزین، نسبت به دریافت سوخت خود اقدام نماید.
بگفته او مزایای طرح شامل عدم نیاز به سرمایه گذاری سخت افزاری و نرم افزاری کلان، امنیت بالای طرح با عنایت به بهره گیری از ماژول هوشمند سیمکارت، امکان پیاده سازی به شکل برخط و برون خط تا در صورت شلوغی شبکه، یا قطعی سرویس دهنده ها، نمایش خدمات متوقف نگردد و سهولت در استفاده و مدیریت طرح است.
منبع: عاشق وب
